Ik had er al vroeg één: een eigen mening.
Wat ik dacht, strookte vaak niet met de rest.
Ik liet me overhalen om te doen wat moest, want ja, ik ben een brave.
Maar heel vaak had ik bedenkingen bij de standaard voorgestelde
en goedgekeurde en algemeen aangenomen feiten.
Hoe ouder ik word, hoe belangrijker ik die eigen mening vind.
Ik maak meer tijd om er gehoor aan te geven en desgewenst iets mee te doen.
Er zijn zo van die dagen dat ik strijdlustig ben.
Strijd voeren, dat is het wel.
Kritiek, gespot,... je moet het aandurven. En liefst met geheven hoofd.
Een beetje jaloers kan ik kijken naar mensen die gelukkig zijn met de voorgekauwde gedachten.
Ze stellen zich misschien ook wel vragen, maar leggen zich evengoed neer bij de algemene keuze.
Ik niet. En dat maakt me (meestal) gelukkig.
