donderdag 29 oktober 2015

Kiezen

Hij wist het. Hij voelde het zinderen in elke vezel. 
Het naderde met rasse schreden. 
Hij was er niet klaar voor. Het leven had nog zoveel te bieden, nog niet alles beleefd, nog niet alles gezien, geproefd...
Het deed hem nadenken over de keuzes die hij maakte.
Kiezen is een deel van het leven, doet je stilstaan en nadenken. 
'Had ik maar en was dit maar,… '. Ik geloof er niet in.
Ooit besloot je dat je op dat moment de beste keuze maakte.

Dat bedacht hij ook. Dat niet alles gelopen was zoals hij het had gedroomd, dat het leven al eens een loopje genomen had met zijn plannen, maar hij voelde geen spijt. Dat het leven toch erg mooi was geworden. In een waas van liefde en zorg was het ineens voorbij, zonder kiezen.




zaterdag 24 oktober 2015

de leeuwin

Een poos geleden op het strand, de dochters gravend in het zand,
ikzelf bladerend in magazines...
Blauwe lucht, lekker warm...
Perfect

Tot we opgeschrikt werden door treiterende tieners.
Niet wij waren hun doel van spot, maar een bleke jongen uit hun gezelschap wel.

Ik spring in de bres voor mensen in nood. Normaal gezien toch.
Maar deze keer aarzelde ik. Door de blik van het slachtoffer. 
Ik zag het in een flits, woeste ogen, razernij, 
en een spade in zijn hand, opgetild, klaar voor een aanval...
En wij, maar mijn kinderen eerst, zaten vlak voor hem.
Het begon met mijn nekhaar en verspreidde zich naar de rest van mijn lichaam.
Kippenvel en angst.
In een fractie van een seconde had ik mijn vleugels rond mijn kuikens.
Ik greep hen dicht bij me en was klaar voor verweer.

De aanval kwam er niet. Gelukkig
Mijn instincten nemen het nog steeds over. Hoe groot mijn welpjes ook al zijn.


donderdag 8 oktober 2015

mamatranen

Ik gaf ze maandag netjes af.
Twee grote dochters stapten op een bus richting plezier, avonturen en zelfstandig zijn.
Openluchtklas.
Ik wist waar ze naartoe gingen en voelde een berg vertrouwen in de juffen.
Voor het eerst gaf ik mijn kinderen af zonder zelf in tranen uit te barsten.
Me-time werd bijslaaptime, schop-tijd en opruimen met resultaat.

Ik genoot van mijn vrijheid.
Tot ik gisteren de dochters van een vriendin knuffelde. 
De zachte lijfjes, de volledige overgave in het moment…
Ik schoot vol. De tranen kwamen en het gemis sneed door mijn hart.
"Grote meisjes kom terug", schreeuwde zowat elke vezel in mijn lichaam.

Ik tel de uren af en tuur naar de foto's.
Ze komen terug.
Heb ik even geluk