maandag 7 december 2015

de mensmachine


Wie heeft besloten dat we met z'n allen op "de loopband van het werkleven" zouden gaan staan 
en dan lekker de snelheid een paar tellen opvoeren.
Meewarig hoofdschudden telkens iemand achterop hinkt en er na een hopeloze strijd af tuimelt.

Wie heeft besloten dat het nodig is om het werk van drie door één te laten doen. Besparen.
Wie heeft besloten dat je mensen kan gebruiken door in te spelen op hun zwakke plek. Wetend dat ze niet gemaakt zijn om op te geven, te trots, vragen we, neen, eisen we dat ze meer en beter presteren. 
Tijd voor een rustpauze is er niet, doorwerken, tijd is geld.


Ik zie ze transparant worden, één voor één.
Geen tijd om op adem te komen, rennend en proberend zichzelf bij te houden.

Begrip brengt niet op, schouderklopjes al evenmin, 
zie je wel dat ze het zo ook wel kunnen, die mensmachines?

Tot ze één voor één uitvallen.


Het gaat allemaal al zo snel,
als we de loopband nu eens vervangen door een step, of een fiets.
Of misschien ga jij zelfs liever te voet. Dan kom ik naast je wandelen en dan kletsen we wat af.
Samen zorgen dragen.
Terug mens, zonder machine.



dinsdag 1 december 2015

Verlangen


Mijn mama vertelde me dat het verlangen naar iets mooier is dan het hebben.
Bij gevolg werden wensen nooit meteen ingevuld, maar kregen ze een lange wachttijd.
Ze had wel gelijk, zoals moeders wel vaker gelijk hebben.
Een nieuwe fiets willen, kiezen, wachten, twijfelen, keuze aanpassen, wachten
en dan krijgen. 
Het moment werd intussen zo groot, dat het wel een feest leek.


Omdat mijn verlanglijst met spullen erg kort is, 
maar mijn verlanglijst naar gezellig, gezapig en gelukkig leven groot,
proberen wij te leven van feest naar feest.
Van verjaardagen naar "hoera, een nieuw seizoen begint", naar weet ik veel wat.
Zo af en toe eens het beste servies uithalen en stoffen servetten,
om te vieren dat we leven en het leven te vieren.



woensdag 4 november 2015

Had iedereen maar een tweelingzus

Mijn kinderen kwamen tegelijk in ons gezin. Meer nog, ze maakten van onze relatie een gezin. Bam, plotsklaps. Heel vaak overviel me het gevoel van gemis als ik die twee samen zag. Een gemis omdat ik zelf ook zo graag een tweelingzus had gehad zoals mijn kinderen zussen voor elkaar zijn.
Ze doorlopen alle levensfasen tegelijk, delen dezelfde hobby's en vrienden. Genieten van elkaars aanwezigheid zonder de ander te domineren. Hebben elk een heel eigen karakter en een uitgesproken mening. Maar laten elkaar daarin helemaal groeien. Bij elke kleine grote stap, houden ze elkaars handje vast en gaan ze er samen tegenaan. 
Wat een luxe is dat om in het leven je beste vriend altijd aan je zij te hebben. 
Willen we dat niet allemaal?


donderdag 29 oktober 2015

Kiezen

Hij wist het. Hij voelde het zinderen in elke vezel. 
Het naderde met rasse schreden. 
Hij was er niet klaar voor. Het leven had nog zoveel te bieden, nog niet alles beleefd, nog niet alles gezien, geproefd...
Het deed hem nadenken over de keuzes die hij maakte.
Kiezen is een deel van het leven, doet je stilstaan en nadenken. 
'Had ik maar en was dit maar,… '. Ik geloof er niet in.
Ooit besloot je dat je op dat moment de beste keuze maakte.

Dat bedacht hij ook. Dat niet alles gelopen was zoals hij het had gedroomd, dat het leven al eens een loopje genomen had met zijn plannen, maar hij voelde geen spijt. Dat het leven toch erg mooi was geworden. In een waas van liefde en zorg was het ineens voorbij, zonder kiezen.




zaterdag 24 oktober 2015

de leeuwin

Een poos geleden op het strand, de dochters gravend in het zand,
ikzelf bladerend in magazines...
Blauwe lucht, lekker warm...
Perfect

Tot we opgeschrikt werden door treiterende tieners.
Niet wij waren hun doel van spot, maar een bleke jongen uit hun gezelschap wel.

Ik spring in de bres voor mensen in nood. Normaal gezien toch.
Maar deze keer aarzelde ik. Door de blik van het slachtoffer. 
Ik zag het in een flits, woeste ogen, razernij, 
en een spade in zijn hand, opgetild, klaar voor een aanval...
En wij, maar mijn kinderen eerst, zaten vlak voor hem.
Het begon met mijn nekhaar en verspreidde zich naar de rest van mijn lichaam.
Kippenvel en angst.
In een fractie van een seconde had ik mijn vleugels rond mijn kuikens.
Ik greep hen dicht bij me en was klaar voor verweer.

De aanval kwam er niet. Gelukkig
Mijn instincten nemen het nog steeds over. Hoe groot mijn welpjes ook al zijn.


donderdag 8 oktober 2015

mamatranen

Ik gaf ze maandag netjes af.
Twee grote dochters stapten op een bus richting plezier, avonturen en zelfstandig zijn.
Openluchtklas.
Ik wist waar ze naartoe gingen en voelde een berg vertrouwen in de juffen.
Voor het eerst gaf ik mijn kinderen af zonder zelf in tranen uit te barsten.
Me-time werd bijslaaptime, schop-tijd en opruimen met resultaat.

Ik genoot van mijn vrijheid.
Tot ik gisteren de dochters van een vriendin knuffelde. 
De zachte lijfjes, de volledige overgave in het moment…
Ik schoot vol. De tranen kwamen en het gemis sneed door mijn hart.
"Grote meisjes kom terug", schreeuwde zowat elke vezel in mijn lichaam.

Ik tel de uren af en tuur naar de foto's.
Ze komen terug.
Heb ik even geluk




dinsdag 22 september 2015

Wat is dat toch met mij?

Waarom ben ik zo streng voor mezelf?
Waarom kan ik meteen een reeks van 10 imperfecties opsommen aan mijn lijf 
waar ik het lastig mee heb en die ik kwijt wil of anders.
En waarom liegen ze in de 'boekjes'.
Ik las als prille tiener modebladen en zag kweetniethoe knappe vrouwen in kweetniethoemooie kleren. Ik droomde van de kleren en hoopte dat mijn lijf de goede richting uit zo gaan.
Toen dat laatste niet werd wat ik had gehoopt,  
las ik in de boekjes dat jonge vrouwen onzeker zijn 
en dat met ouder worden die onzekerheid verdwijnt.
Zoveel kilo's, oneffenheden en jaren later moet ik zeggen dat ik wijzer geworden ben. 
De boekjes geloof ik niet meer en als ik rond me kijk (sorry vriendinnen) zie ik geen enkele levende vrouw in mijn buurt die past in de Vogue. (Gelukkig, want hoe slecht zou ik me daarnaast niet voelen.)
En toch blijf ik streng voor mezelf en voor mijn lijf. En ben ik nooit gewoon tevreden.
Ik zou het maar al te graag kunnen. Aanvaarden en blij zijn.

Ooit op een dag als ik ook nog eens vol rimpels sta en mijn haren grijs zijn en mijn lijf pijn doet, dan zal ik het misschien zelf ook vinden. Dat het allemaal wel meeviel toen ik jong was.



donderdag 13 augustus 2015

de piekjesjunk

De piekjesjunk

leeft 

van 
lekker eten, een adembenemend uitzicht, een zachte knuffel, lieve woordjes, een 'in te kaderen' moment, de juiste lichtinval, de perfecte kamertemperatuur, een meeslepend boek, een gedaan werk, een vaas vol bloemen, ...

naar 
spannende plannen, een knappe foto, een meevallertje, een ontroerende brief, een geslaagd diy-project, ...

Ik ben een piekjesjunk. 
En kick af tussendoor.



donderdag 18 juni 2015

Het gesprek over hét onderwerp

Het was al maanden geleden eigenlijk.
Het gesprek met een mama wiens kindje nog in de luiers zat en een tweede op komst.
Ik hoorde haar geanimeerd vertellen over hoe ze helemaal gaat voor een perfecte opvoeding in de juiste omstandigheden. Dat wil toch elke moeder voor haar kind.

Ik reageerde niet op dat moment. Maar soms blijven woorden zo lang hangen en blijf ik ze herkauwen en overpeinzen. 
Maanden deed ik er over om te bedenken wat een perfecte opvoeding dan wel is. 
Ik weet het nog niet. 

Ik had hetzelfde gevoel toen mijn bijna tieners minimensjes waren. 
Ik wou het zo goed mogelijk doen. Zo weinig mogelijk hindernissen en pijntjes. 
Mijn kindjes kwamen per twee op de wereld. Meteen bracht die gebeurtenis een eerste obstakel met zich mee. Ondanks het grote geluk dat ze perfect gezond waren, werd ik overspoeld door schuldgevoel omdat ik ontelbaar keer aanvoelde dat ik niet genoeg tijd had voor elk van hen. De hoeveelheid werk en zorgen en liefde en tranen en aandacht en knuffels, alles maal twee... Ik kwam armen te kort, liep mezelf meermaals voorbij en werd verdrietig. Ik had het me anders voorgesteld. Ik wou rustig genieten van één kindje. Rustig en mijn babytweelingen, dat zijn woorden die niet rijmen.
Het ging voorbij. Het schuldgevoel en de zorgen.
Want ik zag dat ze opgroeiden tot geweldige kinderen die meteen geleerd hadden om zichzelf niet steeds op de eerste plaats te zetten.
Ik begon in te zien dat obstakels een rijkdom kunnen zijn. Dat het je sterker maakt. En wijzer.
Misschien was mijn zachte opvoeding dan wel te zacht.
Misschien is het wel beter dat kinderen ook eens wat tegenslag meemaken en daar leren mee omgaan.
Zolang ze maar een thuis hebben met mensen die hen liefhebben, die hen knuffelen en troosten.
Misschien is dat wel de belangrijkste taak van een mama. 
Aanwezig zijn en opmerken, loslaten en steunen.
Misschien verandert opvoeding wel elke dag. Passen we ons aan aan de noden van de kinderen die ons pad kruisen. 

Ik denk verder na over die perfecte opvoeding. Over de waarden, normen, rust en liefde.
Als ik ooit een antwoord heb gevonden met dé waarheid, dan schrijf ik deze hier neer. Want wat een rijkdom zou dat niet zijn voor alle ouders. Een handleiding die past voor elk kind.



woensdag 27 mei 2015

soms zou ik willen...

... dat ik meer geduld had om te luisteren naar de moppen en de liedjes van de dochters
... dat ik elke dag zin had om een heerlijke, gezonde maaltijd op de tafel te toveren
... dat ik niet opsta met een kanjer van een ochtendhumeur
... dat het ochtendhumeur in de loop van de dag verdwijnt
... dat ik zingend het huis poets
... dat ik niet sakker op mijn brave kindjes die eigenlijk niets mis doen
... dat ik attent ben en kaartjes schrijf voor elke gelegenheid en dan nog op tijd
... dat ik kan relativeren dat de vuile wasmand weer uitpuilt als ik net klaar ben met de strijk
... dat ik beter kan relativeren, punt.


... dat ik me niet schuldig voel over het falen in bovenstaande lijst


maandag 20 april 2015

verslaafd aan het leven

Elke dag sta ik op met zin in het leven. 
Ik open de gordijnen en zie bomen, bloemen en als het meezit een staalblauwe hemel.
Ik koos voor leven op "den buiten" voor het getsjirp van vogels en het geruis van hoge bomen.
Natuur maakt me vrolijk en rustig.
Ik heb dat nodig, want mijn hoofd bruist niet aflatend van ideeën en plannen.

Veel te gulzig, dat ben ik. De dagen zijn te kort, het leven is te kort, om alles te doen wat ik wil doen.
En wat ik doe, wil ik niet jachtig doen, maar met veel smaak.
Ik proef de ervaringen alsof ik mijn laatste uren inga. 
Gulzig neem ik geluiden, sferen, geuren en gevoelens in me op.
Te veel soms. 
Trop.
Maar ik kan het niet laten.

Ik ben verslaafd.
Verslaafd aan het leven.




donderdag 2 april 2015

Het bankje, de zwaai en de lach

Ergens in ons dorp staat een oude molen. 
Tegenover de molen staat een bank. Zomaar langs de drukke weg. 
Bij droog en warm weer verzamelen een paar mannen met rimpels en spierwit haar op dat bankje.
Ze praten en kijken. 
Een paar honderd kilometer zuidelijker hadden ze vast een glas Ricard in hun handen en 'jeu de boules' in de buurt.

Palaveren.
Tijd hebben.

Ik ken ze niet, die oude knarren.
Maar elke keer als ik er voorbij kom, dan zwaai ik. En dan zwaaien ze terug.
En dan lach ik. En zij ook.


donderdag 26 maart 2015

Het eiland

Oma noemt het haar eiland, de tafel op de zonnigste plek in huis. De tafel van waar ze haar bloementuin kan zien, maar ook de boeken in de buurt heeft en de tv met haar lievelingsseries.
 Daar, aan die tafel, wil ze me rust gelaten worden en enkel doen waar zij zin in heeft.

Ik denk dat we dat eiland nu mindfulness noemen.
Hoe je het ook wil noemen, ieder mens heeft wat tijd en ruimte nodig. 
Een fysiek plekje of gewoon wat tijd voor onszelf.
De invulling daarvan gaat samen met ons karakter. Maar het doel blijft hetzelfde.
Helemaal opgaan in het moment, genieten met de grote G, loslaten en gulzig zijn tegelijk.

Ik bedacht wat voor mij werkt en kon een hele lijst van eilandjes opstellen:

  • een warm bad met de juiste geur badolie
  • verse magazines
  • een zonnig en stil huis
  • geen taken op de "to do" lijst
  • knuffelen met mijn lievelingsmensen
  • yoga
  • op de thee bij vriendinnen
  • een vers boeket bloemen
  • knutselen of naaien en kunnen doorwerken tot je verliefd kan worden op het resultaat
  • de knoppen op de magnolia zien groeien
  • uit eten mogen 
  • aandoenlijke briefjes van de dochters ontdekken
  • in fotoalbums bladeren
  • zo opgaan in een boek of een film dat ik de doos kleenex nodig heb omdat ik mijn tranen niet kan bedwingen
  • de zee zien veranderen van kleur elke dag
  • ...


Wat is jouw eilandje?



donderdag 12 maart 2015

Loslaten en aantrekken


Mama worden. 
Het betekent zoveel als je dierbaarste stuk van jezelf loslaten.
Het blijft een achilleshiel, een teer plekje.
En toch ben je trots op alle zelfstandige stappen die het kind neemt.

Loslaten blijft een eeuwig balanceren op een koord van vertrouwen.
Hoeveel laat ik los, hoeveel kan het kind aan, hoeveel kan ik aan?
Dat laatste, leerde ik, mag niet mijn grootste drijfveer zijn.
De eindeloze liefde maakt ook angstig. 
Dus leer ik te vertrouwen,
het kind, 
de omgeving,
de wereld.
En ik laat mijn welp los.


Maar na een dag van vrijheid, 
komt het kind zelf naar me toe. 
Kruipt zo dicht tegen me aan, 
alsof we weer één zijn.
Het hoofdje past op mijn schouder, de armen verstrengeld,
zo dicht, zo warm en zo bijzonder.

Dan laden we beiden weer op.
Klaar voor een volgende stap.



donderdag 5 maart 2015

Tijd

Ik gaf mezelf een maand tijd cadeau. 
Een duur cadeau. Geen werk, geen inkomen.
Maar het was elke euro waard.
Na een winterslaap van dagen, overdag en 's nachts, 
voelde ik het tij keren.
Ik vond de herlaad-knop.

Daarna dacht ik veel na en bezocht vriendinnen die overdag thuis zijn.
Pure luxe om aan een mooi gedekte tafel te lunchen,
opgekleed zonder kinderen of andere verantwoordelijkheden in de buurt.
Ik was voor even gewoon mezelf.
Niemand die wat van me verlangde.
Zelfs ik leerde mezelf met rust laten.


Een maand duurde het. Om helemaal te herladen.
Dag na dag een stukje beter. 
Tot één van de dochters opmerkte:
"Het is goed dat je weer jou bent, mama"


donderdag 26 februari 2015

learn to love yourself

Het liep allemaal een beetje mis. En ik had niets door.
Maar een kleine meid keek me aan en zei: "wat ben jij mooi!". Ze keek zoals enkel kleine kinderen dat doen. Ze kijken dwars door je heen en zien je echt. Ze blijven ook kijken zolang ze willen, voelen nog niet de geremdheid die bij ons binnensluipt met de jaren.
Haar opmerking bracht veel bij me teweeg. Wat zag dat kind dat ik niet zie?
Ik zocht er naar. Probeerde te leren mezelf graag te zien. 

Ik kwam tot het besef dat ik al jaren anderen veel liever zie dan mezelf.
Op elk moment van de dag schep ik plezier in het welbehagen van anderen, mezelf daarbij op de laatste plaats zettend.
Ik vond het niet eens erg. Ik haalde er veel voldoening uit.

Toen kwam de krak, en het besef dat enkel door het tij te keren, 
ik beter kan worden.
Learn to love yourself.




vrijdag 6 februari 2015

Veel, meer en te veel

Ik werd geboren met gulzige ogen. 
Observeren was mijn eigenheid.
Het werd opgemerkt door mijn eerste kleuterjuf, 
maar achtervolgde me geruisloos alle opeenvolgende jaren.
Later ontdekte ik dat ik niet enkel beelden in me opnam, maar ook geuren en gevoelens.

Mijn honger naar mooie beelden is niet te verzadigen.
Mijn sensoren werken als de armen van een octopus en slorpen de wereld gulzig op.

Af en toe, steeds vaker, ben ik verzadigd.
Overprikkeld.
Te veel beelden, te veel geluiden, te veel geuren en te veel gevoelens.

Te
is 
altijd
te veel.





dinsdag 27 januari 2015

tegen de stroom

Ik had er al vroeg één: een eigen mening. 
Wat ik dacht, strookte vaak niet met de rest.
Ik liet me overhalen om te doen wat moest, want ja, ik ben een brave.

Maar heel vaak had ik bedenkingen bij de standaard voorgestelde 
en goedgekeurde en algemeen aangenomen feiten.

Hoe ouder ik word, hoe belangrijker ik die eigen mening vind.
Ik maak meer tijd om er gehoor aan te geven en desgewenst iets mee te doen.

Er zijn zo van die dagen dat ik strijdlustig ben.
Strijd voeren, dat is het wel.
Kritiek, gespot,... je moet het aandurven. En liefst met geheven hoofd.

Een beetje jaloers kan ik kijken naar mensen die gelukkig zijn met de voorgekauwde gedachten.
Ze stellen zich misschien ook wel vragen, maar leggen zich evengoed neer bij de algemene keuze.

Ik niet. En dat maakt me (meestal) gelukkig.


maandag 19 januari 2015

piekjes

Geluk, dat komt in piekjes. 
Zo af en toe voel ik vlinders.
Kleine vleugeltjes, zwevend in mijn buik en in mijn hoofd.
Op dat moment voel ik me als een jong lam dartelend in de frisgroene wei.
Dan huppel ik in het echt, of in gedachten. 
(Wat even leuk is, maar minder belangstelling trekt.)
Dan lacht niet enkel mijn mond, maar ook mijn ogen.
Het is verslavend, die zoektocht naar geluk.
maar levenswijsheid vertelde me dat het goed is dat het geen constante is.
Gewenning zou vreselijk zijn.
Elke dag boterkoeken ontneemt je ook de pret van een zondags ontbijt.

Dus dartel ik of sleep me van moment naar moment.
Op zoek naar die piekjes in het leven.