Mijn kinderen kwamen tegelijk in ons gezin. Meer nog, ze maakten van onze relatie een gezin. Bam, plotsklaps. Heel vaak overviel me het gevoel van gemis als ik die twee samen zag. Een gemis omdat ik zelf ook zo graag een tweelingzus had gehad zoals mijn kinderen zussen voor elkaar zijn.
Ze doorlopen alle levensfasen tegelijk, delen dezelfde hobby's en vrienden. Genieten van elkaars aanwezigheid zonder de ander te domineren. Hebben elk een heel eigen karakter en een uitgesproken mening. Maar laten elkaar daarin helemaal groeien. Bij elke kleine grote stap, houden ze elkaars handje vast en gaan ze er samen tegenaan.
Wat een luxe is dat om in het leven je beste vriend altijd aan je zij te hebben.
Willen we dat niet allemaal?
