Wanderlust

Hij vroeg me:

"Waar wil je dan heen?"

Ik moest het antwoord schuldig blijven.

Elke dag zit boordevol planningen, werk, huishouden, gezin, maaltijden,…

Vakantie is vrijheid, 

even geen plannen, 

gewoon zijn.

Ik reis graag, vrij als een vogel op de grond, 

ronddwalen en ontdekken.

Traag onderweg zijn en omgeving opslorpen.

Dingen zien, waar je anders voorbij rent.

En vooral niet plannen en vasthangen aan uren,

behalve toegeven aan dorst en honger.

Geen vliegreis voor mij

en evenmin een all-in vakantie.

Mijn camera, mijn liefjes en tijd.

kasplantje

Soms ben ik een tomatenplant, 

sterke wortels, sterke stengels en blakend van gezondheid

helemaal klaar om veel te geven. 

Mits voldoende verzorging, blijft de plant sterk en krachtig.

Maar soms zijn de omstandigheden niet ideaal, 

soms zit het weer niet mee

en waaien de ruitjes van de serre één voor één weg. 

Het maakt de plant kwetsbaar,

 sterke wortels houden stand,

de plant blijft geven,

Maar als het laatste ruitje gaat vliegen, 

dan is het plantje weerloos.

Vrije val

Geluk, dat ligt niet altijd voor het grijpen. 

Het is er wel, maar soms zie je wat troebel,

omdat je verstand en je gevoel niet willen samenwerken.

Wazig beeld, mist in je hoofd, diepe afgronden…

Kermis lijkt dan veraf.

Onuitstaanbaar misschien wel, met al dat licht, al die mensen,

die kleuren en luide muziek.

Dan zoek ik naar de herstart-knop.

Even uitschakelen, 

beetje wachten,

en opnieuw opstarten.

Klaar voor een roze wolk.

material girl

Ik heb niets met dingen weet ik.

Ik hoor je gniffelen. Want ik heb wel degelijk heel veel spullen, veel moois ook.

En toch. 

Ik kan het laten. Alles.

De dingen maken me niet gelukkig.

Ik geef wel graag.

Dingen, zorgvuldig uitgekozen voor de ontvanger.

Ik maak graag mensen blij.

En plots leerde ik ontvangen.

Kreeg ik dingen, van dierbaren, zomaar.

De juiste dingen, voor mij gekozen,

om mij blij te maken.

En het werkte.

Imagine

Stel je eens voor…

Dat liefde de wereld laat draaien.

Dat haat, eigenbelang, egoïsme en ander kwaad

in rook opgaat.

Dat mensen de bloesems aan de bomen zien,

de zon die ons verwarmt,

de lach van een gelukkig kind,

…

en dat we in vrede kunnen samenleven, 

ieder met zijn geloof en mening, maar met respect voor elkaar.

Wat jammer als het woord 'utopie' nu in jouw hoofd opkomt.

Wat jammer als je niet meer kan dromen van vrede.

Samen sterk

Zorgen

Net na schooltijd, 

de deurbel rinkelt twee keer vrolijk na elkaar.

Mijn signaal dat mijn lievelingsmeisjes veilig thuis zijn.

Eentje huppelt vrolijk de drempel over, 

de tweede heeft wat last van een pruilende lip.

Een knuffel en wat "schootjezitten" helpen meestal.

Ook nu. 

Terwijl ze zich onder mijn arm installeert vertelt ze over haar beslommeringen van de dag.

Ik luister en ik gniffel.

Ik krijg een boze en verontwaardigde blik terug.

"Waarom lach jij daar nu mee?"

"Ik lach," mijn kind, "omdat jouw zorg eigenlijk een heel kleine zorg is.

En ik ben dankbaar omdat dit jouw enige zorg is."

Even later kijken we nieuws.

Presidentsverkiezingen, oorlog, vluchtelingen…

en dan een stukje over kinderen die meedoen aan een liedjeswedstrijd.

Ze komen uit oorlogsgebied en zijn moeten vluchten.

Een trillend stemmetje, breekbaar en vol verdriet,

kan het lied niet uitzingen,

de camera filmt de tranen.

En de mijne doen lustig mee.

de mensmachine

Wie heeft besloten dat we met z'n allen op "de loopband van het werkleven" zouden gaan staan 

en dan lekker de snelheid een paar tellen opvoeren.

Meewarig hoofdschudden telkens iemand achterop hinkt en er na een hopeloze strijd af tuimelt.

Wie heeft besloten dat het nodig is om het werk van drie door één te laten doen. Besparen.

Wie heeft besloten dat je mensen kan gebruiken door in te spelen op hun zwakke plek. Wetend dat ze niet gemaakt zijn om op te geven, te trots, vragen we, neen, eisen we dat ze meer en beter presteren. 

Tijd voor een rustpauze is er niet, doorwerken, tijd is geld.

Ik zie ze transparant worden, één voor één.

Geen tijd om op adem te komen, rennend en proberend zichzelf bij te houden.

Begrip brengt niet op, schouderklopjes al evenmin, 

zie je wel dat ze het zo ook wel kunnen, die mensmachines?

Tot ze één voor één uitvallen.

Het gaat allemaal al zo snel,

als we de loopband nu eens vervangen door een step, of een fiets.

Of misschien ga jij zelfs liever te voet. Dan kom ik naast je wandelen en dan kletsen we wat af.

Samen zorgen dragen.

Terug mens, zonder machine.