maandag 7 december 2015

de mensmachine


Wie heeft besloten dat we met z'n allen op "de loopband van het werkleven" zouden gaan staan 
en dan lekker de snelheid een paar tellen opvoeren.
Meewarig hoofdschudden telkens iemand achterop hinkt en er na een hopeloze strijd af tuimelt.

Wie heeft besloten dat het nodig is om het werk van drie door één te laten doen. Besparen.
Wie heeft besloten dat je mensen kan gebruiken door in te spelen op hun zwakke plek. Wetend dat ze niet gemaakt zijn om op te geven, te trots, vragen we, neen, eisen we dat ze meer en beter presteren. 
Tijd voor een rustpauze is er niet, doorwerken, tijd is geld.


Ik zie ze transparant worden, één voor één.
Geen tijd om op adem te komen, rennend en proberend zichzelf bij te houden.

Begrip brengt niet op, schouderklopjes al evenmin, 
zie je wel dat ze het zo ook wel kunnen, die mensmachines?

Tot ze één voor één uitvallen.


Het gaat allemaal al zo snel,
als we de loopband nu eens vervangen door een step, of een fiets.
Of misschien ga jij zelfs liever te voet. Dan kom ik naast je wandelen en dan kletsen we wat af.
Samen zorgen dragen.
Terug mens, zonder machine.



dinsdag 1 december 2015

Verlangen


Mijn mama vertelde me dat het verlangen naar iets mooier is dan het hebben.
Bij gevolg werden wensen nooit meteen ingevuld, maar kregen ze een lange wachttijd.
Ze had wel gelijk, zoals moeders wel vaker gelijk hebben.
Een nieuwe fiets willen, kiezen, wachten, twijfelen, keuze aanpassen, wachten
en dan krijgen. 
Het moment werd intussen zo groot, dat het wel een feest leek.


Omdat mijn verlanglijst met spullen erg kort is, 
maar mijn verlanglijst naar gezellig, gezapig en gelukkig leven groot,
proberen wij te leven van feest naar feest.
Van verjaardagen naar "hoera, een nieuw seizoen begint", naar weet ik veel wat.
Zo af en toe eens het beste servies uithalen en stoffen servetten,
om te vieren dat we leven en het leven te vieren.