donderdag 26 maart 2015

Het eiland

Oma noemt het haar eiland, de tafel op de zonnigste plek in huis. De tafel van waar ze haar bloementuin kan zien, maar ook de boeken in de buurt heeft en de tv met haar lievelingsseries.
 Daar, aan die tafel, wil ze me rust gelaten worden en enkel doen waar zij zin in heeft.

Ik denk dat we dat eiland nu mindfulness noemen.
Hoe je het ook wil noemen, ieder mens heeft wat tijd en ruimte nodig. 
Een fysiek plekje of gewoon wat tijd voor onszelf.
De invulling daarvan gaat samen met ons karakter. Maar het doel blijft hetzelfde.
Helemaal opgaan in het moment, genieten met de grote G, loslaten en gulzig zijn tegelijk.

Ik bedacht wat voor mij werkt en kon een hele lijst van eilandjes opstellen:

  • een warm bad met de juiste geur badolie
  • verse magazines
  • een zonnig en stil huis
  • geen taken op de "to do" lijst
  • knuffelen met mijn lievelingsmensen
  • yoga
  • op de thee bij vriendinnen
  • een vers boeket bloemen
  • knutselen of naaien en kunnen doorwerken tot je verliefd kan worden op het resultaat
  • de knoppen op de magnolia zien groeien
  • uit eten mogen 
  • aandoenlijke briefjes van de dochters ontdekken
  • in fotoalbums bladeren
  • zo opgaan in een boek of een film dat ik de doos kleenex nodig heb omdat ik mijn tranen niet kan bedwingen
  • de zee zien veranderen van kleur elke dag
  • ...


Wat is jouw eilandje?



donderdag 12 maart 2015

Loslaten en aantrekken


Mama worden. 
Het betekent zoveel als je dierbaarste stuk van jezelf loslaten.
Het blijft een achilleshiel, een teer plekje.
En toch ben je trots op alle zelfstandige stappen die het kind neemt.

Loslaten blijft een eeuwig balanceren op een koord van vertrouwen.
Hoeveel laat ik los, hoeveel kan het kind aan, hoeveel kan ik aan?
Dat laatste, leerde ik, mag niet mijn grootste drijfveer zijn.
De eindeloze liefde maakt ook angstig. 
Dus leer ik te vertrouwen,
het kind, 
de omgeving,
de wereld.
En ik laat mijn welp los.


Maar na een dag van vrijheid, 
komt het kind zelf naar me toe. 
Kruipt zo dicht tegen me aan, 
alsof we weer één zijn.
Het hoofdje past op mijn schouder, de armen verstrengeld,
zo dicht, zo warm en zo bijzonder.

Dan laden we beiden weer op.
Klaar voor een volgende stap.



donderdag 5 maart 2015

Tijd

Ik gaf mezelf een maand tijd cadeau. 
Een duur cadeau. Geen werk, geen inkomen.
Maar het was elke euro waard.
Na een winterslaap van dagen, overdag en 's nachts, 
voelde ik het tij keren.
Ik vond de herlaad-knop.

Daarna dacht ik veel na en bezocht vriendinnen die overdag thuis zijn.
Pure luxe om aan een mooi gedekte tafel te lunchen,
opgekleed zonder kinderen of andere verantwoordelijkheden in de buurt.
Ik was voor even gewoon mezelf.
Niemand die wat van me verlangde.
Zelfs ik leerde mezelf met rust laten.


Een maand duurde het. Om helemaal te herladen.
Dag na dag een stukje beter. 
Tot één van de dochters opmerkte:
"Het is goed dat je weer jou bent, mama"