Mama worden.
Het betekent zoveel als je dierbaarste stuk van jezelf loslaten.
Het blijft een achilleshiel, een teer plekje.
En toch ben je trots op alle zelfstandige stappen die het kind neemt.
Loslaten blijft een eeuwig balanceren op een koord van vertrouwen.
Hoeveel laat ik los, hoeveel kan het kind aan, hoeveel kan ik aan?
Dat laatste, leerde ik, mag niet mijn grootste drijfveer zijn.
De eindeloze liefde maakt ook angstig.
Dus leer ik te vertrouwen,
het kind,
de omgeving,
de wereld.
En ik laat mijn welp los.
Maar na een dag van vrijheid,
komt het kind zelf naar me toe.
Kruipt zo dicht tegen me aan,
alsof we weer één zijn.
Het hoofdje past op mijn schouder, de armen verstrengeld,
zo dicht, zo warm en zo bijzonder.
Dan laden we beiden weer op.
Klaar voor een volgende stap.
Kleine kinderen worden groot, maar dat verlangen naar de moederschoot dat blijft. Hoe groot of klein ze ook zijn.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenZo mooi dat jij kan schrijven! <3
BeantwoordenVerwijderen