donderdag 18 juni 2015

Het gesprek over hét onderwerp

Het was al maanden geleden eigenlijk.
Het gesprek met een mama wiens kindje nog in de luiers zat en een tweede op komst.
Ik hoorde haar geanimeerd vertellen over hoe ze helemaal gaat voor een perfecte opvoeding in de juiste omstandigheden. Dat wil toch elke moeder voor haar kind.

Ik reageerde niet op dat moment. Maar soms blijven woorden zo lang hangen en blijf ik ze herkauwen en overpeinzen. 
Maanden deed ik er over om te bedenken wat een perfecte opvoeding dan wel is. 
Ik weet het nog niet. 

Ik had hetzelfde gevoel toen mijn bijna tieners minimensjes waren. 
Ik wou het zo goed mogelijk doen. Zo weinig mogelijk hindernissen en pijntjes. 
Mijn kindjes kwamen per twee op de wereld. Meteen bracht die gebeurtenis een eerste obstakel met zich mee. Ondanks het grote geluk dat ze perfect gezond waren, werd ik overspoeld door schuldgevoel omdat ik ontelbaar keer aanvoelde dat ik niet genoeg tijd had voor elk van hen. De hoeveelheid werk en zorgen en liefde en tranen en aandacht en knuffels, alles maal twee... Ik kwam armen te kort, liep mezelf meermaals voorbij en werd verdrietig. Ik had het me anders voorgesteld. Ik wou rustig genieten van één kindje. Rustig en mijn babytweelingen, dat zijn woorden die niet rijmen.
Het ging voorbij. Het schuldgevoel en de zorgen.
Want ik zag dat ze opgroeiden tot geweldige kinderen die meteen geleerd hadden om zichzelf niet steeds op de eerste plaats te zetten.
Ik begon in te zien dat obstakels een rijkdom kunnen zijn. Dat het je sterker maakt. En wijzer.
Misschien was mijn zachte opvoeding dan wel te zacht.
Misschien is het wel beter dat kinderen ook eens wat tegenslag meemaken en daar leren mee omgaan.
Zolang ze maar een thuis hebben met mensen die hen liefhebben, die hen knuffelen en troosten.
Misschien is dat wel de belangrijkste taak van een mama. 
Aanwezig zijn en opmerken, loslaten en steunen.
Misschien verandert opvoeding wel elke dag. Passen we ons aan aan de noden van de kinderen die ons pad kruisen. 

Ik denk verder na over die perfecte opvoeding. Over de waarden, normen, rust en liefde.
Als ik ooit een antwoord heb gevonden met dé waarheid, dan schrijf ik deze hier neer. Want wat een rijkdom zou dat niet zijn voor alle ouders. Een handleiding die past voor elk kind.



5 opmerkingen:

  1. Telepathie! Ik dacht vandaag ook na om een blogje te schrijven over de opvoeding van onze twee kindjes en hoe dat niet altijd van een leien dakje loopt. Heel mooi verwoord, alweer! x

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kom hier graag even tot rust. En tracht jouw woorden op me te laten inwerken. Ze zinderen na. Herkenning, ik ben niet alleen. Dankjewel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik ben hier al eventjes niet meer komen lezen zie ik! Maar bij deze is dat goedgemaakt. Met een bericht dat gaat over hetgeen waar ik onervaren toch elke dag mee bezig ben. Als ik iets leerde in Leuven, dan is het wel dat dé opvoeding niet bestaat. Pedagogen van alle tijden hebben hun ideeën over 'hoe het moet' en 'wat best is', maar veel meer dan grenzen en toegevingen met liefde als basis is er volgens mij niet nodig om een pracht van een mama te zijn. Dat jij dat gewoon al bent, lees ik in elk woord.

    BeantwoordenVerwijderen