donderdag 10 maart 2016

Zorgen

Net na schooltijd, 
de deurbel rinkelt twee keer vrolijk na elkaar.
Mijn signaal dat mijn lievelingsmeisjes veilig thuis zijn.
Eentje huppelt vrolijk de drempel over, 
de tweede heeft wat last van een pruilende lip.
Een knuffel en wat "schootjezitten" helpen meestal.
Ook nu. 
Terwijl ze zich onder mijn arm installeert vertelt ze over haar beslommeringen van de dag.
Ik luister en ik gniffel.
Ik krijg een boze en verontwaardigde blik terug.
"Waarom lach jij daar nu mee?"

"Ik lach," mijn kind, "omdat jouw zorg eigenlijk een heel kleine zorg is.
En ik ben dankbaar omdat dit jouw enige zorg is."

Even later kijken we nieuws.
Presidentsverkiezingen, oorlog, vluchtelingen…
en dan een stukje over kinderen die meedoen aan een liedjeswedstrijd.
Ze komen uit oorlogsgebied en zijn moeten vluchten.
Een trillend stemmetje, breekbaar en vol verdriet,
kan het lied niet uitzingen,
de camera filmt de tranen.
En de mijne doen lustig mee.




2 opmerkingen: