de leeuwin

Een poos geleden op het strand, de dochters gravend in het zand,

ikzelf bladerend in magazines...

Blauwe lucht, lekker warm...

Perfect

Tot we opgeschrikt werden door treiterende tieners.

Niet wij waren hun doel van spot, maar een bleke jongen uit hun gezelschap wel.

Ik spring in de bres voor mensen in nood. Normaal gezien toch.

Maar deze keer aarzelde ik. Door de blik van het slachtoffer. 

Ik zag het in een flits, woeste ogen, razernij, 

en een spade in zijn hand, opgetild, klaar voor een aanval...

En wij, maar mijn kinderen eerst, zaten vlak voor hem.

Het begon met mijn nekhaar en verspreidde zich naar de rest van mijn lichaam.

Kippenvel en angst.

In een fractie van een seconde had ik mijn vleugels rond mijn kuikens.

Ik greep hen dicht bij me en was klaar voor verweer.

De aanval kwam er niet. Gelukkig

Mijn instincten nemen het nog steeds over. Hoe groot mijn welpjes ook al zijn.