mamatranen

Ik gaf ze maandag netjes af.

Twee grote dochters stapten op een bus richting plezier, avonturen en zelfstandig zijn.

Openluchtklas.

Ik wist waar ze naartoe gingen en voelde een berg vertrouwen in de juffen.

Voor het eerst gaf ik mijn kinderen af zonder zelf in tranen uit te barsten.

Me-time werd bijslaaptime, schop-tijd en opruimen met resultaat.

Ik genoot van mijn vrijheid.

Tot ik gisteren de dochters van een vriendin knuffelde. 

De zachte lijfjes, de volledige overgave in het moment…

Ik schoot vol. De tranen kwamen en het gemis sneed door mijn hart.

"Grote meisjes kom terug", schreeuwde zowat elke vezel in mijn lichaam.

Ik tel de uren af en tuur naar de foto's.

Ze komen terug.

Heb ik even geluk