Ergens in ons dorp staat een oude molen.
Tegenover de molen staat een bank. Zomaar langs de drukke weg.
Bij droog en warm weer verzamelen een paar mannen met rimpels en spierwit haar op dat bankje.
Ze praten en kijken.
Een paar honderd kilometer zuidelijker hadden ze vast een glas Ricard in hun handen en 'jeu de boules' in de buurt.
Palaveren.
Tijd hebben.
Ik ken ze niet, die oude knarren.
Maar elke keer als ik er voorbij kom, dan zwaai ik. En dan zwaaien ze terug.
En dan lach ik. En zij ook.
Oude knarren zijn altijd blij als je lacht naar hen, en ik ben altijd blij als mensen naar mij lachen :) win win :)
BeantwoordenVerwijderenOh! ik lach ook altijd naar de oude knarren op de bank :) Ik vind dat zo tof :D
BeantwoordenVerwijderenIk las vorig jaar wel een boek waar er ook een bank en knarren in kwam en 1 van die toffe knarren op zo een bank bleek een huurmoordenaar te zijn, vanaf dan bekeek ik ze wel wat anders :D
Haha, van die oude knarren, met nog even ondeugende gedachten... alsof ze nog 21 waren,... wedden?
BeantwoordenVerwijderenLeuke blog trouwens... ik word er helemaal rustig van... in tegenstelling tot de meeste andere blogs die ik volg... die hebben dan net het omgekeerde effect...